Column Pamela Walstock
In aansluiting op de columns van Els neem ik voor nu en deze keer het stokje over. Om wat dieper in te gaan op het onderwerp ‘psychische kwetsbaarheid’ deel ik een dagboekfragment wat ik schreef op 20 september jongstleden.
Rauw en Eerlijk....
Dat is waar ik voor sta en zelf heilig in geloof. Sinds twee weken ben ik vanwege een crisissituatie geheel vrijwillig opgenomen in de psychiatrie en word ik ingesteld qua medicatie.
De reden?
Heftige trauma’s zijn naar boven gekomen. Trauma’s die ik niet zelfstandig verwerkt kreeg. Hierdoor heb ik te maken gekregen met ernstige paniekaanvallen en psychoses. Ik kon niet anders dan toegeven dat ik hulp nodig had. Normaal gesproken ben ikzelf absoluut tegen het gebruik van medicatie. Echter, het kon in dit geval echt niet anders, omdat het ook invloed had op mijn omgeving. Ik mis bepaalde stoffen en stofjes in de hersenen vanwege het feit dat ik langdurig blootgesteld ben aan extreem onveilige situaties.
Ik voel mezelf allesbehalve zwak. Ik voel mezelf moedig en krachtig. Al vrij snel kon ik mezelf ook overgeven aan de behandeling en het feit dat er ondersteuning in de vorm van medicatie gewenst was, met als resultaat dat ik vandaag voor het eerst drie uur onder begeleiding naar huis geweest ben en het ontslag in het zicht komt. Met goede ondersteuning en nazorg.
Vele mensen hebben te maken met psychische klachten en kwetsbaarheid, ook niet iedereen is zichzelf hier bewust van. En in mijn beleving is het van essentieel belang dat je het aan de buitenkant niet ziet.
Van daaruit hoop ik dan ook het bewustzijn over te mogen brengen om een ander niet zomaar te veroordelen en te bekritiseren. Want je weet nu eenmaal niet wat diegene ervaren heeft en wat voor effect dat heeft op zijn of haar leven.
Ook hoop ik een bijdrage te mogen leveren het taboe rondom dit thema te doorbreken en de onwetendheid over psychische kwetsbaarheid te verkleinen. ‘Be kind to one another and honour the sacred’.
