Column door Els Hauser: Onbegrepen gedrag 2
Toen ik klein was groeide ik op in een verzorgingsstaat en waren er naar verhouding niet zoveel ouderen als nu. Nu ben ik 57 en merk ik dat die verzorgingsstaat grotendeels is afgebroken. En dat terwijl de behoefte aan zorg groter is geworden en nog altijd groeit. En dan heb ik het hier over alle vormen van niet medische zorg. Zorg die van grote invloed is op het welbevinden en gedrag van mensen. Feitelijk zorg die iedereen kan verlenen bij gelegenheid en wanneer er wordt omgezien naar elkaar.
Op 1 oktober was er in De Koloriet een buurtdialoog over onbegrepen gedrag waar ik in mijn vorige column over heb geschreven. Toevallig werd deze gehouden op de laatste dag van de week tegen de eenzaamheid en daar werd ook aandacht aan besteed. Nu was het de week daarvoor vredesweek en werd er ook een dialoog gehouden; daar schreef ik twee weken geleden een stukje over.
Vanuit de verschillende thema's en bijeenkomsten komt bij mij een belangrijk gegeven naar voren. Voor een leefbare toekomst in onze wijken is omzien naar elkaar het meest essentieel voor ons toekomstige geluk. We hebben elkaar nodig! Nu is mijn vraag of we wat nodig hebben om elkaar te vinden.
Wat mij betreft, mag dat de vraag worden bij een volgende buurtdialoog over dit thema ‘onbegrepen gedrag’. Dan gooi ik er nu een paar nieuwe woorden tegenaan. Wat hebben we als bewoners van deze wijk nodig om samen een dementievriendelijke en mantelzorgzame samenleving neer te zetten?
Ik noem dementie bij naam omdat dit volksziekte nummer 1 wordt in de nabije toekomst en waarbij veel ‘onbegrepen gedrag’ komt kijken. Daarmee is dementievriendelijk ook direct vriendelijk voor alle aandoeningen waar wonderlijk gedrag bij voorkomt.
Een mantelzorgzame samenleving is nodig omdat een toenemend aantal mensen geconfronteerd wordt met een naaste die zorg nodig heeft. Dat is vaak ontzettend veeleisend en zolang dit niet wordt gezien, wordt het niet begrepen of gesteund, laat staan verlicht. Mantelzorgers staan er nu te vaak alleen voor en daardoor in de kou. Soms is de hulpbehoevende volledig afhankelijk van een mantelzorger en als deze dat niet vol kan houden, krijg je zeer ontluisterende toestanden.
Om genoeg gelegenheid te scheppen om echt wat voor elkaar te betekenen kunnen we denken aan hoe de overheid, werkgevers en zorgverzekeraars de buurt kunnen faciliteren.
Er is nog geen datum voor een nieuwe dialoog, maar ik hoop dat dit vervolg er snel gaat komen.
